เพื่อนไม่เคย..ไม่เคยทิ้งกัน..

เมื่อตอนที่เรียนจบที่มหาฯ ใหม่ๆ มีบทเพลง ที่กล่าวถึงความผูกพันธ์ ระหว่างเพื่อน ของคุณนรินทร ณ บางช้าง ซึ่งตอนนั้น เราฟังแล้วรู้สึก อิน รู้สึกชอบ ประทับใจ โดยเฉพาะเนื้อร้องที่ว่า ".. เพื่อนไม่เคย ไม่เคยทิ้งกัน.." ฟังตอนนั้นว่าชอบแล้วนะ แต่พอนึกถึง ณ ตอนนี้ ยิ่งรู้สึกชอบ มากยิ่งขึ้น คงเป็นเพราะ เมื่อวันเสาร์ที่ 7 ที่ผ่านมา เราได้ไปร่วมงานศพ ของแม่เพื่อนห้อง ม.6/7 ห้องเดียวกับเรา คือ เพื่อนแบน อนันต์ ชำนิธุรการ ที่ อ.ระโนด จ.สงขลา ได้พบกับเพื่อนเก่า รุ่นเลขไทยหลายคน อย่างที่รู้ บางคนไม่ได้พบเจอกันมา 25 ปี ความจริง ก่อนอื่นเราต้องขอบคุณ MV1THAI.COM เพราะจากการที่เพื่อนๆ ไป post ข้อมูลไว้ที่นั่น ทำให้เราได้รู้ว่า แม่ของแบน เสีย และมีพิธีบำเพ็ญกุศล ที่วัดพังยาง เราเองก็ไม่ได้ติดต่อกับ แบนมาเป็นเวลานานแล้ว พอรู้ข่าวก็กระเสือกกระสน ชวนสามีขับรถไประโนดกัน โดยที่ถือคติว่า ค่อยถาม เส้นทางกันไป วัดหาไม่ยากอยู่แล้ว มีปากซะอย่าง ที่สุดเราก็เจอจนได้ เราเชื่อว่า เพื่อนหลายๆคน ก็คงเป็นอย่างเรา หากรู้ข่าวก็ต้องมาแน่นอน ..เพื่อนหลายคนอยู่ไกล ก็ยังมีน้ำจิต น้ำใจ ฝากซองมาให้อีก อย่างเช่น แกะ ฉันธ์ทรา ห้อง ม.6/2 ยังโทร.ทางไกลมาฝากซองกับเราด้วย และเพื่อนอีกหลายคน ที่อยู่จ.ไกลๆ ก็ได้ร่วมฝากซองมากับเพื่อน ที่พอมีเวลาปลีกตัวลงมาร่วมงานได้ เราซาบซึ้งในน้ำใจจริงๆ ..อย่างที่บอกไว้ .. เพื่อนไม่เคย ไม่เคยทิ้งกัน.. นะแบนนะ.. ดังนั้นวันนี้เราจึงได้พบเพื่อนเก่า หลายคน และได้มีภาพ มาฝากเพื่อนๆ เพื่อให้รู้ข่าวคราว ความเคลื่อนไหว กัน..
จากรูป : เจ้าภาพงาน แบน คือ คนกลาง ทางด้านขวาของรูป คือ สร้อย อภิสิทธิ์ ชูจิต ห้อง 7 ส่วน ทางด้านซ้ายของรูป คือ หญิงอ้อ อุดร ผ่องสุวรรณ ห้อง 7 ที่ลงมาจากชลบุรี เพื่อร่วมงานในครั้งนี้ ที่ขนาบทั้งซ้าย และขวา คือ สามีและเรา ... มาถึง ก็พบเจ้าภาพแบน และหญิงอ้อ ต่อมาก็สร้อย เลยถ่ายรูปมาอัพเดทหน้าตากัน ใครที่ไม่ได้พบ แบนกับสร้อยนานแล้ว จะเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง มา...ก (ฮิๆ)

หลังจากที่พวกเรา นำโดยประธานรุ่น อรรถวุฒิ ร่วมเป็นตัวแทนรุ่น เป็นเจ้าภาพสวดพระอภิธรรม ในคืนสุดท้าย เรียบร้อย ก็ร่วมถ่ายภาพ เป็นที่ระลึกกัน ความจริง มีเพื่อนอีกหลายคน ที่มาร่วมงาน ในตอนกลางวัน ตัองขออภัยแทนเจ้าภาพ มา ณ ที่นี้ ที่ไม่ได้เอ่ยนาม
จากภาพ รวมทีมฝ่ายหญิงแท้และเทียม ห้อง7 จากด้านขวาของรูป น้อย ศรัณญา,เพ็ญ เพ็ญสุข,เย พนิดา,หมวย พรทิพย์ และเรา ด้านหน้า ก็หญิงอ้อ

ฝ่ายชาย ก็เป็นธรรมเนียมปฏิบัติ เจอกัน ก็ต้อง มีเวลา แลกเปลี่ยน ความคิดเห็น กัน นานๆ หน่อย มีเรื่อง ต้องคุย กันเยอะ..นะ.. ใครเป็นใคร ดูกันเอง

จากรูป เย พนิดา เดชเจริญ แห่งห้อง 7 และครอบครัว บึ่งรถ มาจากกระบี่ ด้วยใจคิดถึงเพื่อน เพื่อมางานนี้โดยเฉพาะ ข้าน้อยขอคารวะ มา ณ โอกาสนี้ เยได้ใจเราไปเต็มๆ เยกับเราเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด สมัยเรียนอยู่ที่มหาฯ เรากิน นอน เรียน เที่ยว ด้วยกัน ตลอด 3 ปีเต็ม ผ่านเรื่องร้อน หนาว สนุก ขำๆ ทุกข์ ร้องไห้ มาด้วยกันเยอะมาก นับสิบๆ ปี ที่เรากับเย ไม่ได้พบกัน เป็นอะไรที่ดีใจสุดๆ มีคนพูดเคยพูดไว้ว่า เมื่อคนเรา อายุมากขึ้นๆ การที่เราจะได้พบปะกันมีน้อยมาก หากเราอยู่ไกลกัน แต่มีโอกาสที่เราจะได้พบก็คือ งานศพ นั่นเอง อันนี้ อย่าเพิ่งสยองกัน งานศพ ก็อาจจะเป็นในลักษณะนี้ คือ งานศพบุพการี ที่ไม่ต้องบอกงาน เพื่อนๆ ก็มา .. นะยังไง ก็แล้วแต่ เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว พวกเราก็อายุ ครึ่งทาง หรือเกินครึ่งเข้าไปแล้ว ย่อมเข้าใจในกฏเกณฑ์ ข้อนี้ดี รีบสะสมบุญ ทำความดี เพื่อเสริมบุญบารมี ให้กับตัวเอง หากจากไป จะได้มีสิ่งดีๆฝากไว้ให้คนที่อยู่ข้างหลัง รำลึกถึงกัน.. สาธุ