ท่านประธาน...ที่เคารพ

ไม่ได้ล้อเลียนใคร แต่กำลังนึกถึงเพื่อนคนหนึ่ง อยู่ห้อง ม.6/6 จำได้ว่าตอนสมัย เราอยู่ ชั้น ม.4 ที่เพิ่ง จะเปลี่ยนฟอร์ม จากคอซอง มาเป็นใส่เสื้อไว้ในกระโปรงเป็นครั้งแรกนะแหละ พ่อพาเรามาอยู่หอของแม่นายคนนี้ ปรากฏว่า เราพะบู๊ ( ชก..ต่อยเลยนะ) กับนายคนนี้ตลอด ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ แต่ส่วนใหญ่เราจะชนะ เพราะนายคนนี้ ในสมัยนั้น รูปร่างเล็ก และ เตี้ย เหมือนเด็ก มาก.. ใครนึกออกบ้าง ว่าเขา คือ ใคร เฉลย.. ชื่อของเขาคือ "นายอรรถวุฒิ อารยะญาณ" หรือ เตี้ย ท่านประธานรุ่นของเรานั่นเอง เปิดตัวซะเลย


เวลามันก็ผ่านไปเยอะแล้วนะ นึกถึงความหลัง ก็แอบอมยิ้มไม่ได้ซักที ท่านประธานของเรา คนนี้ เป็นคนง่ายๆ มักจะตามใจเพื่อนฝูงเสมอ รักเพื่อนพ้อง ตลก โปกฮา เป็นที่รักของเพื่อนๆทุกคน เรากับนายอรรถวุฒิ แม้จะเคยทะเลาะกัน แต่ความจริงแล้ว ครอบครัวเรา กับครอบครัวนายอรรถวุฒิ รู้จักนับถือกันเป็นอย่างดี จนพ่อไว้วางใจ ให้ไปอยู่ที่หอด้วย ตลอด 3 ปี ที่อยู่ที่มหาฯ เรากับนายคนนี้ แหย่กันตลอด เจอกันไม่ได้ คู่หู คู่ฮากันทุกครั้ง แม้นกระทั่งเรียนจบแล้ว การประพฤติปฏิบัติ ก็ยังเหมือนเดิม เมื่อครั้งที่นายอรรถวุฒิ ลงสมัคร ส.ว. ครั้งนั้น ยังแวะมาหาฐานเสียงที่บ้านเราเลยมาเป็นคณะเลยนะ นำทีมโดยคุณแม่อาจารย์เบ้ง ทั้งที่ไม่ได้ติดต่อกันนาน ยังตามหาบ้านเราเจอ เก่งจริงๆ ทันทีที่เจอ เชื่อหรือไม่ นายคนนี้ยังกระเซ้าเย้าแหย่ ... เหมือนเดิม เออนะ.. เพื่อนก็คือเพื่อน คิดถึงนะ... นายอรรถวุฒิ ปีนี้เจอกันแน่ ...